Het is eigenlijk wel een van de meest opvallende vogels die zo lekker afsteken in de sneeuw. De kauw. Redelijk brutaal en dus zelfs met een kleine compact camera nog geweldig mooi werk van te schieten. Zeker nu ze in de sneeuw dartelen en de indruk wekken het helemaal naar de zin te hebben. Scharrelend tussen de struiken en het bevroren gras, op zoek naar iets van hun gading. De snavel diep in de vers gevallen sneeuw dippende en met hun grijsblauwe ogen een luikje openend naar een ver verleden.

In zijn leigrijze oogjes zag ik…

Mijn opa had ook van die grijsblauwe ogen en kon je net zo brutaal aankijken als deze kauwen. Voor de duivel niet bang en een echte broodvisser die met vingers zo dik als rookworsten zijn netten maakte. Bij kiespijn ging hij de schuur in met een oude tang en trok de pijnlijke kies gewoon zelf. Een wc hadden ze niet. Met oma ging hij op de poepdoos, een soort houten plank met een rond gat waar je je behoefte op kon doen. Hij rookte achter het huis in een kleine rokerij zijn paling. In de Tweede Wereldoorlog heeft het gezin nimmer honger geleden, want pa kwam altijd wel met een maaltje vis thuis. Dat en meer zag ik in de leigrijze ogen van deze kauwtjes.

Redacteur: Peter de Mooij

 Lees ook:
– Meer Landleven columns van Peter
– Alles over tuininrichting
– Tuinklusjes per maand
– Gratis tuinbrochures aanvragen